Felaketlerin Ardından

Her felaketin ardından, üzüntüm biraz hafifleyince düşünceler üşüşür aklıma hep. Bazen dalgın olurum bu yüzden, bazen de uykusuz. Yine böyleyim bu aralar. En çok iki şeyi düşünüp duruyorum. Biri, çok sevdiğim ülkemde kolayca ölmenin neden "kader" olduğu, hayatın neden bu kadar ucuz olduğu. Ama bu konudan bahsetmeyeceğim bugün. Sevgili Deniz çok güzel yazmış bu konuda, onu okuyun.

Başka bir derdim var benim. Her felaket sonrası toplum olarak azan histerimiz. Kime sorsanız "en çok "o üzülmüş, "en çok" o yardıma koşuyor. Diğerleri ise otomatikman "duyarsız" oluyor ve b.k atılacaklar kategorisine giriveriyor hemen. Semerinden boşanmış bir göstermecilik, bir "show must go on" halet-i ruhiyesi. Hayatımız rutininde iken devam eden yarışlar ölümler karşısında da aynı hırsla sürüyor.  Hani bir elin verdiğinden diğerinin haberi olmayacaktı? Hani tevazu ve alçakgönüllülükte toprak gibi olacaktık? Bizim kültürümüze ait öğretiler değil mi bunlar? Peki elin Japonu nereden biliyor o zaman? Yardım paralarını isimsiz, gizlice atıp kaçanlar insansa biz neyiz?

Dedim ya ölümler karşısında da değişmiyor davranışlarımız. Sürekli olarak başkalarına onlardan "daha güzel", "daha zeki", "daha yetenekli", "daha başarılı", "daha zengin" olduğumuzu kanıtlama derdindeyiz. Kendi değersizlik duygumuz, iç huzursuzluğumuz kabardıkça kendimizi temize çekme yolumuz bu bizim. Oysa kaybedileceği başından belli bir yarış... Hiç kimse herkesten iyi olamaz. Siz kendinizi bütün bu "daha" lara kaptırmış, mükemmellik peşinde koşarken, bir gün sizden fakir, çirkin, başarısız olduğunu düşündüğünüz birinin sizden çok daha mutlu olduğunu görüp sarsılabilirsiniz. Nasıl olur ki bu? Siz hayatınız boyunca birşeyleri elde etmek ve her konuda "en iyi" olmak için çabalayıp durdunuz, alelade biri nasıl bu kadar mutlu olabilir? Öldüğümüzde, ne kadar iyi bir kariyere sahip olduğumuz, ne kadar güzel olduğumuz ya da insanların ne kadar mükemmel olduğumuzu düşünmeleri kaybeder anlamını. Ne kadar mutlu, anlamlı ve başkalarına faydalı bir hayat yaşadığımız kalır geriye bu hesaptan. Nerden biliyorsun, kaç kere öldün? diyebilirsiniz. Ölüme yaklaşmış, ne zaman öleceğini bilen insanlara bakın. Onların hayatının, hayata bakışlarının nasıl değiştiğine. Ölüm herkesi eşitler çünkü...

İşte böyle zamanlarda döne döne bunları düşünürüm ben. Sonra hayat devam eder. Ama kaldığı yerden mi bilemem...