Yaman 5 Yaşında

Dün akşam Türkiye'de çoğu evde seçim tartışmaları,  bizim evde farklı bir telaş vardı. Kalabalık bir arkadaş grubuyla Yaman'ın doğumgününü kutladık. Çok koşuşturmacalı, oldukça telaşlı ve çok keyifli bir akşamdı. Günümüzü güzelleştiren dostlarımıza bir kez daha teşekkür ediyorum buradan.

Her yıl yazarım deyip bir türlü bloga doğumgünü yazısı ekleyemiyordum. Bu kez inat ettim, bir gün gecikmeli de olsa yazabiliyorum. 

Bu beş yılda neler değişti hayatımda? Biraz sesli düşünme, biraz iç dökme, biraz da yıllar sonra oğlumla açıp okuyalım diye not düşmek istedim. Annelik herkesin olduğu gibi benim de hayatımda çok şey değiştirdi, hatta beni başka bir insan haline getirdi. Bu kadar dayanıklı, sabırlı olabileceğimi, bir insanı karşılıksız sevebileceğimi düşünmezdim eskiden. Hatta bağları olmayan biri olduğumu sanır, hiçkimseye, hiçbiryere fazla bağlanmam derdim (peh peh peh!!). Şimdi durduğum yerden o kadar komik ve uzak geliyor ki bu düşünceler. Demek ki anne olmam gerekiyormuş diyorum, ayaklarımın yere basması için.

Olağan, akışında bir annelik olsaydı benimki, yine çok şey değişirdi hayatımda muhakkak. Ama çok kolay bir süreç olmadı eşimle yaşadığımız. Hala hakkında konuşmak istemediğim bazı sağlık sorunları nedeniyle, son iki yılımız oldukça zorlu geçti. Çok şükür herşey daha iyi artık, gün geçtikçe de daha iyi olması için çabalıyoruz. 

Bu arada Yaman büyüyor, zaman su gibi akıp geçiyor. Oldukça zeki (hatta uyanık), çok hareketli, uykuyu sevmeyen, jelibona bayılan bir hayta. Kimi nasıl ikna edeceğini bilir, süper duygu sömürüsü yapar, işine gelince dünyanın en uslu, en tatlı çocuğu olabilir. Çizgi film izlemeyi fazla sevmez, ama telefon veya tablete hayır demez. Telefonda ve tablette de en çok puzzle yapmayı sever. Lego ve hamurla oynamaya, resim ve boyama yapmaya bayılır. Dediğim dediktir, asla ikna edemezsiniz.  İstemediği birşey yediremez, giydiremezsiniz. Son aylara kadar babaya düşkünlüğü baya fazla iken, bu aralar beni ayırmak istemiyor yanından. Ödipal aşkımız başladı sanırım ;)) Bir de, yazmasam olmaz, anneanne, babaanne ve dedelerin yanında kuzu, bizimle başbaşa olunca bir kaplan adeta! Bu çocuk milletinin anne-babaya garezi ne anlamış değilim. 

İşte böyle blog; ben böyle bazen düşünceli, bazen mutlu, bazen endişeli, bazen de umutlu. Aslında sadece çocuğu için daha güzel yarınlar düşleyen bir anne.

Keyifli geçsin haftanız...